Guy de MaupassantThe NecklaceShe was one of those pretty and charming girls born, as though fate had blundered over her, into a family of artisans. She had no marriage portion, no expectations, no means of getting known, understood, loved, and wedded by a man of wealth and distinction; and she let herself be married off to a little clerk in the Ministry of Education. Her tastes were simple because she had never been able to afford any other, but she was as unhappy as though she had married beneath her; for women have no caste or class, their beauty, grace, and charm serving them for birth or family, their natural delicacy, their instinctive elegance, their nimbleness of wit, are their only mark of rank, and put the slum girl on a level with the highest lady in the land. She suffered endlessly, feeling herself born for every delicacy and luxury. She suffered from the poorness of her house, from its mean walls, worn chairs, and ugly curtains. All these things, of which other women of her class would not even have been aware, tormented and insulted her. The sight of the little Breton girl who came to do the work in her little house aroused heart-broken regrets and hopeless dreams in her mind. She imagined silent antechambers, heavy with Oriental tapestries, lit by torches in lofty bronze sockets, with two tall footmen in knee-breeches sleeping in large arm-chairs, overcome by the heavy warmth of the stove. She imagined vast saloons hung with antique silks, exquisite pieces of furniture supporting priceless ornaments, and small, charming, perfumed rooms, created just for little parties of intimate friends, men who were famous and sought after, whose homage roused every other woman's envious longings. When she sat down for dinner at the round table covered with a three-days-old cloth, opposite her husband, who took the cover off the soup-tureen, exclaiming delightedly: "Aha! Scotch broth! What could be better?" she imagined delicate meals, gleaming silver, tapestries peopling the walls with folk of a past age and strange birds in faery forests; she imagined delicate food served in marvellous dishes, murmured gallantries, listened to with an inscrutable smile as one trifled with the rosy flesh of trout or wings of asparagus chicken. She had no clothes, no jewels, nothing. And these were the only things she loved; she felt that she was made for them. She had longed so eagerly to charm, to be desired, to be wildly attractive and sought after.
< 2 >
She had a rich friend, an old school friend whom she refused to visit, because she suffered so keenly when she returned home. She would weep whole days, with grief, regret, despair, and misery.

One evening her husband came home with an exultant air, holding a large envelope in his hand. "Here's something for you," he said. Swiftly she tore the paper and drew out a printed card on which were these words: "The Minister of Education and Madame Ramponneau request the pleasure of the company of Monsieur and Madame Loisel at the Ministry on the evening of Monday, January the 18th." Instead of being delighted, as her husband hoped, she flung the invitation petulantly across the table, murmuring: "What do you want me to do with this?" "Why, darling, I thought you'd be pleased. You never go out, and this is a great occasion. I had tremendous trouble to get it. Every one wants one; it's very select, and very few go to the clerks. You'll see all the really big people there." She looked at him out of furious eyes, and said impatiently: "And what do you suppose I am to wear at such an affair?" He had not thought about it; he stammered: "Why, the dress you go to the theatre in. It looks very nice, to me . . ." He stopped, stupefied and utterly at a loss when he saw that his wife was beginning to cry. Two large tears ran slowly down from the corners of her eyes towards the corners of her mouth. "What's the matter with you? What's the matter with you?" he faltered. But with a violent effort she overcame her grief and replied in a calm voice, wiping her wet cheeks: "Nothing. Only I haven't a dress and so I can't go to this party. Give your invitation to some friend of yours whose wife will be turned out better than I shall." He was heart-broken. "Look here, Mathilde," he persisted. "What would be the cost of a suitable dress, which you could use on other occasions as well, something very simple?" She thought for several seconds, reckoning up prices and also wondering for how large a sum she could ask without bringing upon herself an immediate refusal and an exclamation of horror from the careful-minded clerk.
< 3 >
At last she replied with some hesitation: "I don't know exactly, but I think I could do it on four hundred francs." He grew slightly pale, for this was exactly the amount he had been saving for a gun, intending to get a little shooting next summer on the plain of Nanterre with some friends who went lark-shooting there on Sundays. Nevertheless he said: "Very well. I'll give you four hundred francs. But try and get a really nice dress with the money." The day of the party drew near, and Madame Loisel seemed sad, uneasy and anxious. Her dress was ready, however. One evening her husband said to her: "What's the matter with you? You've been very odd for the last three days." "I'm utterly miserable at not having any jewels, not a single stone, to wear," she replied. "I shall look absolutely no one. I would almost rather not go to the party." "Wear flowers," he said. "They're very smart at this time of the year. For ten francs you could get two or three gorgeous roses." She was not convinced. "No . . . there's nothing so humiliating as looking poor in the middle of a lot of rich women." "How stupid you are!" exclaimed her husband. "Go and see Madame Forestier and ask her to lend you some jewels. You know her quite well enough for that." She uttered a cry of delight. "That's true. I never thought of it." Next day she went to see her friend and told her her trouble. Madame Forestier went to her dressing-table, took up a large box, brought it to Madame Loisel, opened it, and said: "Choose, my dear." First she saw some bracelets, then a pearl necklace, then a Venetian cross in gold and gems, of exquisite workmanship. She tried the effect of the jewels before the mirror, hesitating, unable to make up her mind to leave them, to give them up. She kept on asking: "Haven't you anything else?" "Yes. Look for yourself. I don't know what you would like best." Suddenly she discovered, in a black satin case, a superb diamond necklace; her heart began to beat covetously. Her hands trembled as she lifted it. She fastened it round her neck, upon her high dress, and remained in ecstasy at sight of herself.
< 4 >
Then, with hesitation, she asked in anguish: "Could you lend me this, just this alone?" "Yes, of course." She flung herself on her friend's breast, embraced her frenziedly, and went away with her treasure. The day of the party arrived. Madame Loisel was a success. She was the prettiest woman present, elegant, graceful, smiling, and quite above herself with happiness. All the men stared at her, inquired her name, and asked to be introduced to her. All the Under-Secretaries of State were eager to waltz with her. The Minister noticed her. She danced madly, ecstatically, drunk with pleasure, with no thought for anything, in the triumph of her beauty, in the pride of her success, in a cloud of happiness made up of this universal homage and admiration, of the desires she had aroused, of the completeness of a victory so dear to her feminine heart. She left about four o'clock in the morning. Since midnight her husband had been dozing in a deserted little room, in company with three other men whose wives were having a good time. He threw over her shoulders the garments he had brought for them to go home in, modest everyday clothes, whose poverty clashed with the beauty of the ball-dress. She was conscious of this and was anxious to hurry away, so that she should not be noticed by the other women putting on their costly furs. Loisel restrained her. "Wait a little. You'll catch cold in the open. I'm going to fetch a cab." But she did not listen to him and rapidly descended the staircase. When they were out in the street they could not find a cab; they began to look for one, shouting at the drivers whom they saw passing in the distance. They walked down towards the Seine, desperate and shivering. At last they found on the quay one of those old nightprowling carriages which are only to be seen in Paris after dark, as though they were ashamed of their shabbiness in the daylight. It brought them to their door in the Rue des Martyrs, and sadly they walked up to their own apartment. It was the end, for her. As for him, he was thinking that he must be at the office at ten. She took off the garments in which she had wrapped her shoulders, so as to see herself in all her glory before the mirror. But suddenly she uttered a cry. The necklace was no longer round her neck!
< 5 >
"What's the matter with you?" asked her husband, already half undressed. She turned towards him in the utmost distress. "I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ." He started with astonishment. "What! . . . Impossible!" They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it. "Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked. "Yes, I touched it in the hall at the Ministry." "But if you had lost it in the street, we should have heard it fall." "Yes. Probably we should. Did you take the number of the cab?" "No. You didn't notice it, did you?" "No." They stared at one another, dumbfounded. At last Loisel put on his clothes again. "I'll go over all the ground we walked," he said, "and see if I can't find it." And he went out. She remained in her evening clothes, lacking strength to get into bed, huddled on a chair, without volition or power of thought. Her husband returned about seven. He had found nothing. He went to the police station, to the newspapers, to offer a reward, to the cab companies, everywhere that a ray of hope impelled him. She waited all day long, in the same state of bewilderment at this fearful catastrophe. Loisel came home at night, his face lined and pale; he had discovered nothing. "You must write to your friend," he said, "and tell her that you've broken the clasp of her necklace and are getting it mended. That will give us time to look about us." She wrote at his dictation.

By the end of a week they had lost all hope. Loisel, who had aged five years, declared: "We must see about replacing the diamonds." Next day they took the box which had held the necklace and went to the jewellers whose name was inside. He consulted his books. "It was not I who sold this necklace, Madame; I must have merely supplied the clasp." Then they went from jeweller to jeweller, searching for another necklace like the first, consulting their memories, both ill with remorse and anguish of mind. In a shop at the Palais-Royal they found a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they were looking for. It was worth forty thousand francs. They were allowed to have it for thirty-six thousand.
< 6 >
They begged the jeweller not to sell it for three days. And they arranged matters on the understanding that it would be taken back for thirty-four thousand francs, if the first one were found before the end of February. Loisel possessed eighteen thousand francs left to him by his father. He intended to borrow the rest. He did borrow it, getting a thousand from one man, five hundred from another, five louis here, three louis there. He gave notes of hand, entered into ruinous agreements, did business with usurers and the whole tribe of money-lenders. He mortgaged the whole remaining years of his existence, risked his signature without even knowing if he could honour it, and, appalled at the agonising face of the future, at the black misery about to fall upon him, at the prospect of every possible physical privation and moral torture, he went to get the new necklace and put down upon the jeweller's counter thirty-six thousand francs. When Madame Loisel took back the necklace to Madame Forestier, the latter said to her in a chilly voice: "You ought to have brought it back sooner; I might have needed it." She did not, as her friend had feared, open the case. If she had noticed the substitution, what would she have thought? What would she have said? Would she not have taken her for a thief?

Madame Loisel came to know the ghastly life of abject poverty. From the very first she played her part heroically. This fearful debt must be paid off. She would pay it. The servant was dismissed. They changed their flat; they took a garret under the roof. She came to know the heavy work of the house, the hateful duties of the kitchen. She washed the plates, wearing out her pink nails on the coarse pottery and the bottoms of pans. She washed the dirty linen, the shirts and dish-cloths, and hung them out to dry on a string; every morning she took the dustbin down into the street and carried up the water, stopping on each landing to get her breath. And, clad like a poor woman, she went to the fruiterer, to the grocer, to the butcher, a basket on her arm, haggling, insulted, fighting for every wretched halfpenny of her money. Every month notes had to be paid off, others renewed, time gained.
< 7 >
Her husband worked in the evenings at putting straight a merchant's accounts, and often at night he did copying at twopence-halfpenny a page. And this life lasted ten years. At the end of ten years everything was paid off, everything, the usurer's charges and the accumulation of superimposed interest. Madame Loisel looked old now. She had become like all the other strong, hard, coarse women of poor households. Her hair was badly done, her skirts were awry, her hands were red. She spoke in a shrill voice, and the water slopped all over the floor when she scrubbed it. But sometimes, when her husband was at the office, she sat down by the window and thought of that evening long ago, of the ball at which she had been so beautiful and so much admired. What would have happened if she had never lost those jewels. Who knows? Who knows? How strange life is, how fickle! How little is needed to ruin or to save! One Sunday, as she had gone for a walk along the Champs-Elysees to freshen herself after the labours of the week, she caught sight suddenly of a woman who was taking a child out for a walk. It was Madame Forestier, still young, still beautiful, still attractive. Madame Loisel was conscious of some emotion. Should she speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid, she would tell her all. Why not? She went up to her. "Good morning, Jeanne." The other did not recognise her, and was surprised at being thus familiarly addressed by a poor woman. "But . . . Madame . . ." she stammered. "I don't know . . . you must be making a mistake." "No . . . I am Mathilde Loisel." Her friend uttered a cry. "Oh! . . . my poor Mathilde, how you have changed! . . ." "Yes, I've had some hard times since I saw you last; and many sorrows . . . and all on your account." "On my account! . . . How was that?" "You remember the diamond necklace you lent me for the ball at the Ministry?" "Yes. Well?" "Well, I lost it." "How could you? Why, you brought it back." "I brought you another one just like it. And for the last ten years we have been paying for it. You realise it wasn't easy for us; we had no money. . . . Well, it's paid for at last, and I'm glad indeed."
< 8 >
Madame Forestier had halted. "You say you bought a diamond necklace to replace mine?" "Yes. You hadn't noticed it? They were very much alike." And she smiled in proud and innocent happiness. Madame Forestier, deeply moved, took her two hands. "Oh, my poor Mathilde! But mine was imitation. It was worth at the very most five hundred francs! . . . "






hansmonteclaro@yahoo.com
hanslyn.blogspot.com
snahhans.blogspot.com

Bugtong



Mataas kung nakaupo, mababa kung nakatayo.(it’s tall when sitting down, and short when standing up)

Hinila ko ang baging, nag-iingay ang matsing.(when I pulled the vine, the monkey started screaming)

May puno walang bunga, may dahon walang sanga.(it was a trunk but no fruit, it has a leaf but no stem)

Lumuluha walang mata, lumalakad walang paa.(it cries without eyes, it walks without feet)

Hindi pari, hindi hari, nagdadamit ng sari-sari
(not a priest, not a king; arrayed in different garment)



Salawikain
Nasa Diyos ang awa,nasa tao ang gawa.Kapag ang tao'y matipid,maraming maililigpit.Ano man ang gagawin,
makapitong iisipin.Ang hindi napagodmagtipon, walanghinayang magtapon.Madali ang maging tao, mahirap magpakatao.Ang tunay na anyaya, sinasamahan ng hila.Ang magalang na sagot ay nakakapawi ng poot.


Ang gawa sa pagkabata, dalahanggang pagtanda.Pag di ukol,
ay di bubukol.Kung sino ang masalitaay siyang kulang sa gawa.Daig ng maagap angtaong masipag.Ako ang nagbayo ako ang nagsaing saka ng maluto'yiba ang kumain.Ubus-ubos biyaya, pagkataposnakatunganga.



anak-dalita -- mahirap

alilang-kanin -- utusang walang sweldo, pagkain lang

balitang kutsero -- hindi totoong balita

dalawa ang bibig -- mabunganga, madaldal

halang ang bituka -- salbahe, desperado, hindi nangingiming pumatay ng tao

sukat ang bulsa -- marunong gumamit ng pera, marunong magbayad at mamahala ng kayamanan


kusang palo -- sariling sipag

mabigat ang kamay -- tamad magtrabaho

malikot ang kamay -- kumukuha ng hindi kanya




isulat sa tubig – kalimutan

mahabang dulang – kasalan

mahaba ang buntot -- laging nasusunod ang gusto, kulang sa palo, salbahe

Sawikain

agaw-buhay – naghihingalo


anak-pawis -- magsasaka; manggagawa


anak-dalita – mahirap


alilang-kanin -- utusang walang sweldo, pagkain lang


balitang kutsero -- hindi totoong balita


balik-harap -- mabuti sa harapan, taksil sa likuran



bantay-salakay -- taong nagbabait-baitan


bungang-araw -- sakit sa balat


bungang-tulog – panaginip


balat-sibuyas -- manipis, maramdamin


balat-kalabaw -- mahina ang pakiramdam, di agad tinatablan ng hiya


buto't balat -- payat na payat


tulak ng bibig -- salita lamang, di tunay sa loob


dalawa ang bibig -- mabunganga, madaldal


halang ang bituka -- salbahe, desperado, hindi nangingiming pumatay ng tao


mahapdi ang bituka – nagugutom


makapal ang bulsa -- maraming pera


butas ang bulsa -- walang pera


sukat ang bulsa -- marunong gumamit ng pera, marunong magbayad at mamahala ng kayamanan


nagbabatak ng buto -- nagtatrabaho ng higit sa kinakailangan


matigas ang buto – malakas


kidlat sa bilis – napakabilis


kusang palo -- sariling sipag


mabigat ang kamay -- tamad magtrabaho


magaan ang kamay -- madaling manuntok, manapok, manakit




mabilis ang kamay – mandurukot


malikot ang kamay -- kumukuha ng hindi kanya


di makabasag-pinggan – mahinhin


di mahulugang-karayom -- maraming tao


pag-iisang dibdib – kasal


kabiyak ng dibdib – asawa


daga sa dibdib – takot


nagbukas ng dibdib -- nagtapat na nais pakasalan ang kasintahan

bulaklak ng dila -- pagpapalabis sa katotohanan


magdilang anghel -- magkatotoo sana


makati ang dila -- madaldal, mapunahin


matalas ang dila -- masakit mangusap


maanghang ang dila -- bastos magsalita


matamis ang dila -- mahusay mangusap, bolero


kaututang dila – katsismisan


sanga-sangang dila – sinungaling


may krus ang dila – nakapanghihimatong


kumukulo ang dugo -- naiinis, nasusuklam

magaan ang dugo -- madaling makapalagayan ng loob
Table of Contents


1. Kwentong Bayan
2. Tula
3. Salawikain
4. Sawikain
5. Awiting Bayan
6. Bugtong
7. Pabula
8. Jokes-biro-biruan





Ipinasa kay:
Ms.Quinonez, Angie





Ipinasa ni:
Monteclaro, Hans B.

Awiting Filipino

ANG DALAGANG PILIPINAJ. Santos -- composerJose Corazon de Jesus -- LyricistAng dalagang Pilipina, parang tala sa umagaKung tanawin ay nakaliligayaMay ningning na tangi at dakilang gandaMaging sa ugali, maging kumilosmayumi, mahinhin, mabini ang lahat ngayosMalinis ang puso maging sa pag-irogmay tibay at tining ng loobBulaklak na tanging marilag, ang bangoay humahalimuyakSa mundo'y dakilang panghiyas,pang-aliw sa pusong may hirap.Batis ng ligaya at galak, hantungan ngmadlang pangarap.Iyan ang dalagang Pilipina, karapat-dapatsa isang tunay na pagsinta.



SAMPAGUITA


Sampaguita mutyang halamanBulaklak na ubod ng yamanIkaw lang ang siyang hinirangNa sagisag nitong bayan.At ang kulay mong binusilakAy diwa ng aming pangarapAng iyong bango't halimuyakSa tuwina ay aming nilalanghap.O bulaklak na nagbibigay ligayaAking paraluman mutyang SampaguitaLarawang mistula ng mga dalagaTanging ikaw lamngAng hiraman ng kanilang ganda.Ang 'yong talulot na kay gandaMga bubuyog nililigiran kaKung sa dalagang sinisintaAraw gabi'y laging sinasamba.



GAANO KO IKAW KAMAHALLevi Celerio -- LyricistErnani Cuenco -- ComposerIkaw lamang ang aking iibigin magpakailanmanAng pag-ibig ko sa iyo ay tunayNais ko sanang patunayanHuwag ka nang mag-alinlanganAng pag-ibig ko'y hindi kukupasTulad din ng umagang may pag-asang sumisikatAng ating buhay maikli aking HirangKung kaya kailangan ang pagsuyong wagas kailanmanAng sumpa ko sa iyo ay asahanIkaw lamang ang aking iibigin magpakailanmanAng pag-ibig ko'y hindi kukupasTulad din ng umagang may pag-asang sumisikatAng ating buhay maikli aking HirangKung kaya kailanganAng pagsuyong wagas kailanmanAng sumpa ko sa Iyo'y asahanIkaw lamang ang aking iibigin magpakailanmanAng sumpa ko sa iyo'y asahanIkaw lamang ang aking iibigin magpakailanman.













BUHATni Mike Velarde



Bawat buhay ay may kasaysayanTulad ng pinangyarihanNang tayo'y magtanawTakot lamang ay di mo pakingganNgunit ang katotohananKita'y minamahalBuhat ng kita'y masilayanBuhat ng mapanagimpanLaging hinahanap at inaasamBilin ay damhin yaring pagmamahalAt magbuhat ng makita ka lamangBawat masdan ko'y kariktanDulot ay sadyang kaligayahanNa nagbuhat sa iyo buhay n'yaring buhay


HAHABUL-HABOLni C. Delfino/R. VegaO ang babae pag minamahalMay kursunada'y aayaw-ayawPag panay ang dalaw ay nayayamotWag mong dalawin, dadabog-dabogPag iyong iniwan, hahabul-habolO ang lalaki pag minamahalKahit may pag-ibig aayaw-ayawKapag iyong biniro ay nayayamotWag mong batiin, dadabog-dabogWag mong suyuin, ay nagmamaktolPag iyong iniwan, hahabol-habolMayroong babae akong nililigawanKapag aking pinapanhik sa bahayNagatatago at ayaw malapitanKung may pag-ibigAy di mo malamanO, ang babae pag minamahalMaloloka ka ng husto sa buhayO ang lalaki pag minamahalKahit may pag-ibig aayaw-ayawKapag iyon biniro ay nayayamotWag mong batiin, dadabog-dabogWag mong suyuin ay nagmamaktolPag iyong iniwan, hahabol-habolNoong minsan ako ay niligawanIsang lalakeng pogi at mayamanBinasted ko sa isang kadahilananLahat ng sinasabi ay kayabanganO, ang lalaki pag minamahalMaloloko ka ng husto sa buhay











ALEMBONGJ. Silos/Levi Celerio
Alembong, alembongAng ibig sabihinPumasok sa puso ang isang paggiliwAlembong, alembongAy isang damdaminNa kahit kanino ay dumaratingPag-ibig ang tanging hanap ng lahatLigaya na 'wag na sanang magwakasAlembong ay napapansin sa sulyapSa kilos man lamang nagtatapatAlembong, alembongAng ibig sabihinHalina, halina at ako ay ibiginAlembong, alembongIka'y mahal sa akinKaya't mahal sa akinKaya't ang alembongAy naglalambing.




SILAYANSa bawat sandali tayo ay magkapilingSa bawat lunggati pakinggan ang hilingAng puso ko't budhi ay hindi sinungalingSana ay ulinigin damdamin ko, giliw--Asahan, pangarap nitong buhayLahat ng araw kita'y mamahalinIwasan ang iyong alinlanganLahat ng araw kita'y mamahalin.Sa labi ng imbing kamatayanItangi yaring pagmamahalTulutang magtapat sa 'yo hirangLahat ng araw kita'y mamahalin.






























Bayan Ko
Original Tagalog lyrics by Jose Corazon de JesusMelody by Constancio de Guzman.Ang bayan kong PilipinasLupain ng ginto't bulaklakPag-ibig ang sa kanyang paladNag-alay ng ganda't dilag.At sa kanyang yumi at gandaDayuhan ay nahalinaBayan ko, binihag kaNasadlak sa dusa.Ibon mang may layang lumipadKulungin mo at umiiyakBayan pa kayang sakdal dilagAng di magnasang makaalpas!Pilipinas kong minumutyaPugad ng luha ko't dalitaAking adhika,Makita kang sakdal laya!












MAALAALA MO KAYA?Constancio De Guzman

Huwag mong sabihing ikaw'y hamakkahit na isang mahirap,Pagka't ang tangi kong pagibigganyan ang hinahanap.Aanhin ko ang kayamanankung ang puso'y salawahan,Nais ko'y pagibig na tunayat walang kamatayan.Koro:Maalaala mo kayaang sumpa mo sa akin,Na ang pagibig mo aysadyang di magmamaliw.Kung nais mong matanto,buksan ang aking pusoAt tanging larawan moang doo'y nakatago.Di ka kaya magbagosa iyong pagmamahal?Hinding-hindi giliw kohanggang sa libinganO. kay sarap mabuhaylalo na't may lambinganLigaya sa puso koay di na mapaparam.















SA LUMANG SIMBAHAN

Sa lumang simbahan Aking napagmasdan Dalaga't binata Ay nagsusumpaan Sila'y nakaluhod Sa harap ng altar Sa tigisang kamay May hawak na punyal "Kung ako'y patay na Ang hiling ko lamang Dalawin mo giliw Ang ulilang libing At kung marinig mo Ang taghoy at daing Yao'y pahimakas Ng sumpaan natin" "At kung maririnig mo Ang tugtog ng kampana Sa lumang simbahan Dumalaw ka lamang Lumuhod ka giliw Sa harap ng altar At iyong idalangin Ang naglahong giliw".



LAMBINGANAy kay tamis hirang nang pagsintang tunayAng lahat ay buhay lalo kita'y kapilingKung tayo'y mawalay palad ko'y hinirangAt kung walang lambingan mabuti paMabuti pa tayo'y pumanaw.Sa piling mo sinta ko napapawi ang lungkotNapaparam, nagbabago ang lahat ng himutokAt sa tuwi kong hahagkan ang pisngi mong mabangoAy tuluyang napaparam ang hirap ko.Kung tayo'y magkasayaw, magkayakap sa galakAng langit ng bagong buhay ay maliwanagSa suyuang matimyas, nalilimot ang lumbayAt patuloy ang sarap nang matamis na lambingan.


filipinosongsatbp.blogspot.com
Sinisinta Kita

Kung ang sinta'y ulilahin Sino pa kaya'ng tatawagin Kung hindi si Pepe kong giliw Na kay layo sa piling. Refrain: Malayo man, malapit din Pilit ko ring mararating 'Wag lamang masabi mong Di kita ginigiliw. Chorus: Sinisinta kita, di ka kumikibo Akala mo yata ako'y nagbibiro Saksi ko ang langit, sampu ng kanduro Kundi kita mahal, puputok ang puso. Repeat Refrain Repeat Chorus Coda: Sinisinta kita, di ka kumikibo (2x) Sinisinta kita.



filipinosongsatbp.blogspot.com
hanslyn.blogspot.com
hansmonteclaro@yahoo.com

“ MGA TULA “
Talisik hangga Uyayi't Ataol

Biglang bira, nabuo ang selula sa haybat at tumubo. Sa panahonan, ay naitulak sa buka. Natungga sinag ng labas, buhat man sa ligas, o burdan.Nang buksan ang mga mata, at nakislapan nangatog ang loob, at simula na mamulak ang sintang utak. Mula waling unang hapag atmga susunod pa. Lakbay sa oras sampay sa ranas at sakay sa landas ay buod ng biag.Alaala'y mga arian at habang may hagap,lilikha pa ng magaganap makakamtanAng mga hangad, at aangkin ng mga kilalanPilitin mang makaigcas sa gapos,sadyang wagas na ang abot ng lubid ng buhay.Patol nito'y madaling mauhaw,tiis ay natutuyo at uuwi sa kubol, kung saanang ginhawa ng pahinga'y mapatuloy,Hanggang…Mahimbing tulog, ay basbas ng kamatayan .









Maglibang muli Tayo


Dalwang linggong dalisayan sa dampiannaking magaanak sa ganap na tahanan,mga petsang nakalipas.Nangyun, naglibang akong tumpak sa mgabasbasang pinagkaloob sa kanila ni Bathala,at naihate din sakin.Ang leksyon-totos, naituro'y tanggap ko,na hango sa mga kadanasan, kusangbalisa o wastong payo, layon makakabutisakin.Nang ang panahon ay gumulong, naihatidako sa parahan. Tapos na ang angkas gaduyan.Paglugod nila sakin ay aking malulugdan.Ako'y nag-iisa na muli, hanggang tayo'yMagkitang masigla't magdiwang, ako'yMaga-sikap din, sa kaya ko.Tagumpay alang sanyo, mahal kong katotos .







Sulit na, Kaiybigan

Kagabi, ikaw ay aking kadiwang…Panahong ubod ng sigla't galak. Simpleng paga-tala,Nagdulot ng gamgam sa'ting mithiin.Ating nakalipas, alaalang di malimutanNahamog sa'ting mga pagsensen, pag-aya, pagsiste, pagrasal, pagkuro at paglibog-naihate natin ay mahalagang kadanasan.Hangya ko. Kadayo natin sina chos Erick, Glendale,cha, Natalie…At sa gitna ng lahat, ikaw, na dahilan nitongMatingkad na parabula. Iyong ngalan, na nagsisimulaSa J at S, nagtatapos sa A at Y, ay batid kong kapinpin madalas.Ang saklap ng tadhana, bitin ang kinakasalo.Kagat ng toto'y panaginip lang pala ang gampan;Nag patikim lang ng sarap ga-pukyot, subalitPangisngis na di malunok.Ilan gabi na kitang kapiling sa panaginip ankin;Ilan pa bang bilang ng buan iimpokin ko na ikaway dadalaw sa mga tulog ko, para mawastoang aking talambuhay?Guni-guni ba itong pangyayari na makakamtanbukas, o kwentong encanta na naganapkahapon? Tyak na hindi ngayon.Damdamin ko ba'y naliligaw sa parang ng mgapangakong me lamat, o ako ba'y sumisigaw ragasasa hangang ikaw ay 'Wo de Ai Ren' natanggapang salita'y 'Wo Ai Ni'?Ganyan man, ginip na di totoo sa kasalukuyan.Payag ako sa paloisip nakakatanto.Ganyan man, alaala na lang, matitirang nakatindigsa'king templo ng budhi.Ngunit ang sagot ko'y, mananatili tayongMagkaiybigan, magkasamang lugod, at malaya.Lubos kong pagsamat sa'yong pagdalaw, nawa'yMaulit muli.Masakdal iyong katohan… at maangkop ating ugnayan…Ay sulit na .



Kawili Magpinpin ng Trigo


Doon sa maaning nayon ankin,mga bahay ay nakaguyod, matatag niranggusali. Paligid nira'y maayos ang handog,uring kaakit-akit. Sa loob ng mga tahanan,Katunggali ang malugamgam na amoyo,Masarap masamsam. Puspos ang aruga saMga tanim sa batai, at mga alaga ay maligayangNamamasyal sa tabi dakong pasya ng adlao.Bato yaring mga raanan nagsanga't nagpasanmula-puna rito't doon. Ira'y naga-silbing tagasalinsa lahat ng yumi't dalo ng sannayonan at kayayangmga nilalang, hayop, at balaghan.Ang mahalagang walang kapantay nitong lahat ayAng mga dangal na mamamayan, sila ang pakayNg mga binyayang nadadaos.Naibaka sa hilig, panawin, at pag-unawa,Para ato galing sa mga mahal na pamilya,Kaybigan at tabing tira.At para rin sa pagpitas ng mga pambuhay at dinggin.Nang sa gayo'y kayod ay me piging, ikaa-salo natingLahat kabuyang, at maging ating pagtatala't kwento'yMangumbida sa mga lalawigan ibyaong makamkam.Nang itong layon ay galinao, at sa susunod pangDiwang… irog ko… ika'y akingKawili magpinpin ng trigo.Nagpinpin ako.

Ang Pabula ng Kabayo at ng Kalabaw
Isang magsasaka ang nais manirahan sa ibang bayan kaya isang araw ay inipon niya ang kanyang mga gamit at inilulan sa kanyang alagang kabayo at kalabaw. Maaga pa ay sinimulan na nila ang mahabang paglalakbay.Makaraan ang ilang oras ay nakaramdam ng matinding pagod at pang- hihina ang kalabaw dahil sa bigat ng kanyang pasang gamit."Kaibigang kabayo, di hamak na mas mabigat ang pasan kong gamitkeysa sa iyo. Maaari bang tulungan mo ako at pasanin mo yung iba?" pakiusap ng kalabaw."Aba, yan ang ipinataw sa iyong balikat ng ating amo kaya pagtiisan mo," anang kabayo na lalo pang binilisan ang paglalakad."Parang awa mo na tulungan mo ako. Di ko na kakayanin ang bigat ng dala ko. Nanghihina ako. Alam mo namang kailangan kong magpalamig sa ilog kapag ganito katindi ang init ng araw dahil madaling mag-init ang katawan ko," pakiusap pa rin ng kalabaw."Bahala ka sa buhay mo," naiinis na sagot ng kabayo.Makaraan pa ang isang oras at lalung tumindi ang init ng araw. Hindi nagtagal at ang kalabaw ay iginupo ng bigat ng kanyang dala at siyaay pumanaw.Nang makita ng magsasaka ang nagyari ay kinuha niya ang lahat ng gamit na pasan ng kalabaw at inilipat sa kabayo na bahagya namang makalakad dahil sa naging napakabigat ng kanyang mga dalahin."Kung tinulungan ko sana si kasamang kalabaw ay hindi naging ganito kabigat ang pasan ko ngayon," may pagsisising bulong ng kabayo sa kanyang sarili.
ARAL: Ang suliranin ng kapwa ay maaaring maging suliranin mo rin kung hindi mo siya tutulungan. Ang makasariling pag-uugali ay may katapat na kaparusahan. Ang mga pasanin natin sa buhay ay gagaan kung tayo ay magtutulungan.


“ JOKES-BIR0-BIRUAN “


Rap - Inday bat di mo pa dinidiligan yung mga halaman natin sa labas?Day - Sir, umuulan po.Rap - Sus, magkapote ka. Ang tamad mo!Rap - Akyatin mo nga kung hinog na yung atis?Rex - (Umakyat sa puno at pinisil ang bunga) Oo, hinog na!Rap - Sige bumaba ka na at susungkitin ko!Loy - Di ka pa natutulog, hatinggabi na nagbabasa ka pa ng libro.Rap - Sabi kase ni Doc, may blood test ako bukas.Loy - Yung Pajero natin kinakarnap. Dali, habulin mo yung karnapers!
(Makaraan ang ilang saglit ay bumalik sa Rap.)
Loy - Ano, inabutan mo ba yung karnapers?Rap - Hindi pero wag kang mag-alala, nakuha ko yung plate number ng
Pajero na sinasakyan nila!
Pauwi sa Pinas sakay ng 737 at katatapos lang manuod ng inflight movie:Rex - Pwede raw nating iuwi yung headphones na ginamit natin kanina,
sabi ng stewardess.
Rap - Aanhin natin yung headphones, wala naman tayong 737 sa bahay?Rex - Ano ba at kanina ka pa talon ng talon dyan?Rap - Nakalimutan ko kaseng ishake yung bote ng gamot na ininum ko.=Rex - Para kanino yang isinusulat mo?Rap - Para sa pamangkin ko.Rex - E, bat ang bagal mong magsulat?Rap - Kase mabagal pa siyang magbasa.Rex - O, binigyan daw ni GMA ng amnesia yung ilang miembro ng Magdalo.Rap - Amnesty yun, hindi amnesia, tange!Rex - Amnesia nga, kase bigla nilang nakalimutan yung mga reklamo nila.

ANG DIWATA NG KARAGATAN








Ito ay isang Kuwentong Bayan ng Ilocos:Sa isang nayon, ang mga tao ay masaya at masaganang namumuhay. Mapagpala ang kalikasan sa kanila. Ang pangunahing hanapbuhay nilay ay ang pangingisda. Sagana sa maraming isda ang karagata. May isang diwatang nagbabantay at nag-aalaga sa mga isda at ito'y nalalaman ng mga taganayon. Ngunit may mga taong sakim, ibig nilang makahuli ng maraming-maraming isda upang magkamal ng maraming salapi. Gumamit sila ng dinamita kaya't labis na napinsala ang mga isda, pati ang maliliit ay namatay.Nagalit ang diwata sa kasakiman ng mga tao kaya't mula noon ay wala nang mahuli kahit na isda ang mga tao. Naghirap at nagutom ang mga tao at naging pangit na rin ang karagatan na dati'y sakdal ganda. Nagpulong ang mga taganayon at napagpasyahan nilang humingi ng tawad sa diwatang nangangalaga sa karagatan. Nakiusap din silang ibalik na ang dating ganda ng karagatan at gayundin ang mga isda. Nangako sila na hindi na gagamit ng anumang makasisira sa kalikasan.Mula nang sila'y humingi ng tawad sa diwata ay bumalik na ang ganda ng karagatan at muling dumami ang mga isda. Nanaganang muli ang kabuhayan ng mga tao.















NAGING SULTAN SI PILANDOK



Kuwentong bayan ng MaranawAng kinagigiliwang Juan ng katagalugan ay may katumbas sa mga Maranaw - si Pilandok.Si Pilandok ay nahatulang ikulong sa isang kulungang bakal at itapon sa dagat dahil sa isang pagkakasalang kanyang ginawa.Pagklipas ng ilang araw, ang sultan ay nanggilalas nang makita si Pilandok sa kanyang harap na nakasuot ng magarang kasuotan ng sultan. Nakasukbit sa kanyang baywang ang isang kumikislap na ginituang tabak."Hindi ba't itinapon ka na sa dagat?" nagtatakang tanong ng sultan kay Pilandok. "Siya pong tunay, mahal na Sultan," ang magalang na tugon ni Pilandok. "Paanong nangyaring ikaw ay nasa harap ko at nakadamit nang magara? Dapat ay patay ka na ngayon," ang wika ng sultan."Hindi po ako namatay, mahal na sultan sapgkat nakita ko po ang aking mga ninuno sa ilalim ng dagat nang ako'y sumapit doon. Sila po ang nagbigay sa akin ng kayamanan. Sino po ang magnanais na mamatay sa isang kahariang masagana sa lahat ng bagay?" ang paliwanag ni Pilandok. "Marahil ay nasisiraan ka ng bait," ang sabi ng ayaw maniwalang sultan. "Nalalaman ng lahat na walang kaharian sa ilalim ng dagat.""Kasinungalingan po iyan! Bakit po naririto ako ngayon? Ako na ipinatapon ninyo sa gitna ng dagat. Ako na ikinulong pa ninyo sa hawla ay naririto ngayon at kausap ninyo," ang paliwanag ni Pilandok. "May kaharian po sa ilalim ng dagat at ang tanging paraan sa pagtungo roon ay ang pagkulong sa hawla at itapon sa gitna ng dagat. Ako po'y aalis na at marahil ay hinihintay na ako ng aking mga kamag-anak." Umakmang aalis na si Pilandok."Hintay," sansala ng sultan kay Pilandok. "Isama mo ako at nais kong makita ang aking mga ninuno, ang sultan ng mga sultan at ang iba ko pang kamag-anak."Tatawagin na sana ng sultan ang mga kawal ngunit pinigil siya ni Pilandok at pinagsabihangwalang dapat makaalam ng bagay na iyon. Dapat daw ay mag-isang pupunta roon ang ultan sa loob ng isang hawla."Kung gayon ay ilagay mo ko sa loob ng hawla at itapon mo ako sa gitna ng dagat," ang sabi ng sultan. "Sino po angmamumuno sa kaharian sa inyong pag-alis?" ang tanong ni Pilandok. "Kapag nalaman po ng iba ang tingkol sa sinabi ko sa inyong kaharian sa ilalim ng dagat ay magnanais silang magtungo rin doon."Sandaling nag-isip ang sultan at nakangiting nagwika, "Gagawin kitang pansamantalang sultan, Pilandok. Mag-iiwan ako ngayon din ng isang kautusang ikaw ang pansamantalang hahalili sa akin." "Hintay, mahal na Sultan," ang pigil ni Pilandok. "Hindi po ito dapat mlaman ng inyong mga ministro.""Ano ang nararapat kong gawin?" ang usisa ng sultan. "Ililihim po natin ang bagay na ito. Basta't ipagkaloob ninyo sa akin ang inyong korona, singsing at espada. Pag nakita ang mga ito ng inyong kabig ay susundin nila ako," ang tugon ni Pilandok.Pumayag naman ang sultan. Ibinigay na lahat kay Pilandok ang hinihingi at isinakay sa isang bangka. Pagdating sa gitna ng dagat ay inihagis ang hawlang kinalululanan ng sultan. Kaagad lumubog ang hawla at namatay ang sultan. Mula noon si Pilandok na ang naging sultan.
SI JUAN AT ANG MGA ALIMANGO

Isang araw si Juan ay inutusan ng kanyang inang si Aling Maria. "Juan, pumunta ka sa palengke at bumili ng mga alimangong maiuulam natin sa pananghalian. "Binigyan ng ina si Juan ng pera at pinagsabihang lumakad na nang hindi tanghaliin.Nang makita si Juan sa palengke ay lumapit siya sa isang tinderang may tindang mga alimango at nakiusap na ipili siya ng matataba. Binayaran ni Juan ang alimango at nagpasalamat sa tindera.Umuwi na si Juan ngunit dahil matindi ang sikat ng araw at may kalayuan din ang bahay nina Juan sa palengke ay naisipan ni Juan na magpahinga sa ilalim ng isang punungkahoy na may malalabay na sanga. Naisip niyang naghihintay sa kanya ang ina kaya't naipasya niyang paunahin nang pauwiin ang mga alimango. "Mauna na kayong umuwi, magpapahinga muna ako, ituturo ko sa inyo ang aming bahay. Lumakad na kayo at pagdating sa ikapitong kanto ay lumiko kayo sa kanan, ang unang bahay sa gawing kaliwa ang bahay namin. Sige, lakad na kayo."Kinalagan ni Juan ang mga tali ng mga alimango at pinabayaan nang magsilakad ang mga iyon. Pagkatapos ay humilig na sa katawan ng puno. Dahil sa malakas ang hangin ay nakatulog si Juan. Bandang hapon na nang magising si Juan. Nag-inat at tinatamad na tumayo. Naramdaman niyang kumakalam ang knyang sikmura. Nagmamadali nang umuwi si Juan. Malayu-layo pa siya ay natanaw na niya ang kanyang ina na naghihintay sa may puno ng kanilang hagdan. Agad na sinalubong ni Aling Maria ang anak pagpasok nito sa tarangkahan. "Juan, bakit ngayon ka lang umuwi, nasaan ang mga alimango?" "Bakit po? Hindi pa po ba umuuwi?" Nagulat ang ina sa sagot ni Juan. "Juan, ano ang ibig mong sabihin?" Nanay, kaninag umaga ko pa po pinauwi ang mga alimango. Akala ko po ay narito na.""Juan, paanong makauuwi rito ang mga alimango? Walang isip ang mga iyon." Hindi naunawaan agad ni Juan ang paliwanag ng ina. Takang-taka siya kung bakit hindi nakauwi ang mga alimango. Sa patuloy na pagpapaliwanag ng ina ang mga alimango ay hindi katulad ng mga tao na may isip ay pagpapaliwanag ni Juan na mali nga ang ginawa niyang pagpapauwi sa mga alimango.











ANG BATIK NG BUWAN

maikling kuwento ng bisayaMag-asawa ang araw at ng buwan. Marami silang mga anak na bituin. Gustung-gusto ng araw na makipaglaro sa kanyang mga anak at ibig na ibig niyang yakapin ang mga ito ngunit pinagbawalan siya ng buwan sapagkat matutunaw ang mga bituin sa labis na init ng araw. Kinagagalitan ng araw ang mga anak kapag lumalapit sa kanya.Isang araw, nagtungo sa ilog ang buwan upang maglaba ng maruruming damit. Ipinagbilin niya sa asawa na bantayan ang mga anak ngunit huwag niyang lalapitan ang mga ito. Binantayan nga ng araw ang mga anak. Buong kasiyahan niyang pinanood ang mga ito habang naghahabulan. Nakadama siya ng pananabik at hindi siya nakatiis na hindi yakapin ang mga anak. Bigla niyang niyakap ang lipon ng maliliit na bituin nang madikit sa kanya ay biglang natunaw.Hindi naman nagtagal at umuwi n ang buwan. Nagtaka siya sapagkat malungkot ang asawa. Naisipan niyang bilangin ang mga anak ngunit hindi nya nakita ang maliliit kaya't hinanap niya ang mga ito kung saan-saan. Hindi niya matagpuan ang mga anak. Sa gayo'y sinumabatan niya ang asawa. "Niyakap mo sila? Huwag kang magsisinungaling!"Hindi na naghintay ng sagot ang buwan. Mabilis niyang binunot ang isang punong saging at tinangkang ipukol sa asawa na nakalimutan na ang kanyang kasalanan. Ang tanging nasa isp niya ay kung paano niya maipagtatanggol ang sarili sa asawang galit na galit. Dumampot siya ng isang dakot na buhangin at inihagis sa nukha ng buwan at dahilan sa nangyari ay nagkaroon ng batik ang mukha ng buwan. Hinabol ng buwan ang araw upang makaganti sa ginawa nito sa kanya at hanggang ngayon ay hinahabol pa rin ng buwan ang araw.


‘Ti Biag Ni Lam-Ang’ : Ang Buhay Ni Lam-Ang
SIYAM na buwan bago siya isinilang sa isang maharlikang pamilya, namundok ang kanyang ama upang sugpuin ang isang masamang pangkat ng mga Igorot. Sa kasamaang-palad, napatay ang ama, pinugot ang kanyang ulo at isinabit sa gitna ng nayon ng mga Igorot bilang gantimpala at parangal sa kanilang pangkat. Sa kabilang dako, nagulat ang ina pagkatapos nang biglang lumaki ang sanggol at agad-agad nagsalita. Isinumpa ni Lam-Ang - sapagkat ito nga ang naging pangalan niya - na mamumundok din siya upang matuklas kung ano ang nangyari sa kanyang ama. Kasama ang kaiba at mabuting pangkat ng mga Igorot, inakyat ni Lam-Ang ang bundok at natagpuan ang bangkay ng ama niya. Bilang ganti, pinatay niya ang bawat isa sa mga masamang Igorot, gamit ang tangi niyang sandata - isang sibat. Pagod na pagod siya pagbalik sa bahay. Minabuti niyang maligo muna at sumisid sa ilog Amburayan. Kaginsa-ginsa, umapaw ang ilog sa kapal ng putik at dugo na nahugas mula sa kanyang katawan. Lahat ng isda sa ilog ay namatay. Pati ang mga palaka at iba pang hayop na umahon mula sa tubig ay namatay lahat sa pampang. Kinabukasan, ipinahayag ni Lam-Ang sa ina na mag-aasawa na siya. Ginamit niya ang kapangyarihan niya sa hiwaga at nabatid niya na ang magiging asawa niya ay si Ines, isang babaeng taga-Kandon, isang munting nayon sa hilaga. Patungo na siya duon nang nadaanan niya ang isang batong dambuhala (stone giant ) na sumisira sa palay at tabako sa mga bukid. Gamit ang kalasag na pilak na minana sa ama, nilabanan niya at pinatay ang dambuhala. Tapos, pinugutan niya ng ulo. Sa Kandon, dinatnan niyang nakapaligid sa bahay ni Ines ang libu-libong lalaki na lumiligaw sa dalaga. Siksikan silang lahat at, upang makalapit sa bahay, napilitan si Lam-Ang na lumakad sa mga ulo ng mga lumiligaw hanggang umabot siya sa isang bintana, kung saan siya pumasok sa bahay. Humanga nang matindi si Ines sa lakas at tibay ng loob ni Lam-Ang kaya pumayag siya agad na maging asawa nito. Subalit alinlangan pa ang mga magulang ng dalaga. Kailangan daw mag-alay ng bigay-kaya (dowry) ang mga magulang ni Lam-Ang bago makuha si Ines. Pumayag si Lam-Ang at ipinangakong babalik siya pagkaraan ng isang linggo, kasama ng kanyang ina at ng mga handog at iba pang yaman. Humangos siya pabalik sa ina, at naghanda ng isang bangka na balot ng ginto. Pinuno niya ito ng iba pang ginto, mga alahas, mga estatua at iba pang mamahaling bagay. Pagbalik niya sa Kandon kasama ng kanyang ina, nagimbal ang mga magulang ni Ines sa dami ng kayamanang dala niya. Noong araw ding iyon, ikinasal sina Lam-Ang at Ines. Pagkaraan ng 3 taon, nagka-anak ng lalaki ang bagong mag-asawa. Isang araw, binangungot si Lam-Ang: Alang-alang sa kanyang anak, at sa kanyang mga ninuno, kailangan niyang pagdaanan ang makalumang gawi ng pahirap. Ayon sa masamang panaginip, dapat siyang sumisid hanggang sa sahig ng dagat upang hanapin ang gintong kabibe. Batid ni Lam-Ang na ikamamatay niya ang gagawin, kaya nagdasal siya at nanawagan sa mga diyos. Sinagot naman siya at binigyan ng pag-asa. Isiniwalat ni Lam-Ang ang lahat kay Ines: Ang hirap na susuungin niya, ang mga pahiwatig ng kanyang pagkamatay, pati na ang habilin ng pag-asa na sagot sa kanya ng mga diyos. Pagsapit ng takdang araw, dumumog ang lahat ng tao sa nayon, pati na sa mga kalapit sa paligid, upang saksihan ang pagsisid ni Lam-Ang sa gintong kabibi sa ilalim ng dagat. Subalit bahagya pa lamang nakalubog si Lam-Ang nang biglang umahon si Berkakan, ang dambuhalang halimaw na pating, at sinakmal ang bayani. Sa bahay, nakita ni Ines lahat ng pahiwatig na isiniwalat ni Lam-Ang. Bumagsak ang kalan, umuga ang hagdan, at nanginig ang kanilang anak na lalaki. Napahagulhol si Ines: Patay na si Lam-Ang. Tatlong araw lumuha si Ines bago siya nagkalakas na lumabas at sundin ang mga habilin ng mga diyos. Inipon niya ang mga buto ni Lam-Ang na inanod ng dagat sa pampang, at inuwi sa bahay. Sunod sa isiniwalat ni Lam-Ang, binalot niya ang mga buto sa pulang sutla, tumalikod at nagdasal nang nagdasal. Habang ibinubulong ni Ines ang mga panalangin, naririnig niyang unti-unting nabubuo uli ang kalansay at katawan. Pagkaraan ng ilang sandali lamang, lumitaw si Lam-Ang na buhay na muli. Dahil dito at iba pang giting na ginawa ni Lam-Ang, silang mag-asawa at ang kanilang anak ay pinatawan ng mga diyos ng walang katapusang buhay. At sila ay namuhay sa sagana ng mga bukid ng palay habang panahon.




Bugtong (Rhymes)

Dalwang magkaibigan. Habulan ng habulan – PAA
Hindi hari, Hindi pari. Nagsusuot ng sari-sari. – SAMPAYAN
Hindi tao, hindi ibon. Bumabalik ‘pag itapon. – YOYO
Mataas kung nakaupo. Mababa kung nakatayo. – ASO
Bahay ni Tinyente. Nag-iisa ang poste. – PAYONG
Palda ni Santa Maria. Kulay ay iba-iba. – BAHAGHARI
Ako ay may kaibigan. Kasama ko kahit saan. – ANINO
Hayan na, Hayan na. ‘Di mo pa makita. – HANGIN
Iisa ang pasukan. Tatlo ang labasan. – DAMIT
Eto na si Kaka, bubukabukaka. – GUNTING
Nagtago si Pedro, labas ang ulo. – PAKO
Hindi reyna. Hindi prinsesa. Ngunit may korona. – BAYABAS
Isang magandang dalaga. ‘Di mabilang ang mata. – MAIS
May langit. May lupa. May tubig. Walang isda. – BUKO
Dalawang batong itim, malayo ang mararating. – MATA
Bahay ni Mang Pedro, punong-puno ng bato. – PAPAYA
Hinila ko ang baging, sumigaw ang matsing. – KAMPANA
Sa isang kalabit, may buhay na kapalit. – BARIL
Isang prinsesa, nakaupo sa tasa. – KASOY
Nagbibigay na, sinasakal pa. – BOTE










Sa Aking Mga Kabata ni Jose Rizal

Kapagka ang baya’y sadyang umiibigSa langit salitang kaloob ng langitSanlang kalayaan nasa ring masapi
Katulad ng ibong nasa himpapawidPagka’t ang salita’y isang kahatulanSa bayan, sa nayo’t mga kaharian
At ang isang tao’y katulad, kabagayNg alin mang likha noong kalayaan.Ang hindi magmahal sa kanyang salitaMahigit sa hayop at malansang isda
Kaya ang marapat pagyamanin kusaNa tulad sa inang tunay na nagpalaAng wikang Tagalog tulad din sa Latin,
Sa Ingles, Kastila, at salitang anghel,Sapagkat ang Poong maalam tuminginAng siyang naggagawad, nagbibigay sa atin.Ang salita nati’y tulad din sa iba
Na may alfabeto at sariling letra,Na kaya nawala’y dinatnan ng sigwaAng lunday sa lawa noong dakong una.








Tula ng Pagibig:
Jose Corazon de Jesus
Isang aklat na maputi, ang isinulat: Luha!Kaya wala kang mabasa kahit isa mang talata;Kinabisa at inisip mulang ating pagkabata;Tumanda ka’t nagkauban, hindi mo pa maunawa.Ang Pag-ibig, isipin mo, pag inisip, nasa-puso!Pag pinuso, nasa-isip, kaya’t hindi mo makuro.Lapitan mo nang matagal ang pagsuyo’y naglalaho;Layuan mo at kay-lungkot, nananaghoy ang pagsuyo!Ang Pag-ibig na dakila’y aayaw nang matagalan,Parang lintik kung gumuhit sa pisngi ng kadiliman.Ang halik na ubos-tindi, minsan lamang nahalikan,At ang ilog kung bumaha, tandaan mo’t minsan lamang.Ang Pag-ibig kapag duwag ay payapa’t walang agos,Walang talon, walang baha, walang luha, walang lunos!Ang Pag-ibig na matapang ay puso ang inaanod,Pati dangal, yama’t dunong nalulunod sa pag-irog!Ang Pag-ibig na buko pa’y nakikinig pa sa aral,Tandang di pa umiibig, nakikita pa ang ilaw,Ngunit kapag nag-alab na pati mundo’y nalimutan —Iyan, ganyan ang Pag-ibig, damdamin mo’t puso lamang!Kapag ikaw’y umuurong sa sakuna’t sa panganibAy talagang maliwanag at buo ang iyong isip:Takot pa ang pag-ibig mo, hindi ka pa umiibig:Pag umibig, pati hukay aariin mong langit!Ang Pag-ibig ay may mata, ang Pag-ibig ay di bulag;Ang marunong umibig, bawat sugat ay bulaklak:Ang pag-ibig ay masakim at aayaw ng kabiyak;O wala na kahit ano, o ibigay mo ang lahat!“Ako’y hindi makasulat at ang Nanay ay nakabantay!”Asahan mo, katoto ko, hindi ka pa minamahal!Ngunit kapag sumulat na sa ibabaw man ng hukay,Minamahal ka na niya nang higit sa kanyang buhay!Kayong mga kabataang pag-ibig ang ninanais,Kayong mga paruparong sa ilawan lumiligid,Kapag kayo’y umiibig na, hahanapin ang panganib,At pakpak ninyo’y masusunog sa pag-ibig!
Singsing ng Pagibig
Ah! Sayang na sayang, sayang na pag-ibig,Sayang na singsing kong nahulog sa tubig;Kung ikaw rin lamang ang makasasagip,Mahanga’y hintin kong kumati ang tubig!

tula

KAMAY NG BIRHEN
Jose Corazon de Jesus
Mapuputing kamay, malasutla’t lambot, kung hinahawi mo itong aking buhok, ang lahat ng aking dalita sa loob ay nalilimot ko nang lubos na lubos.At parang bulaklak na nangakabuka ang iyong daliring talulot ng ganda, kung nasasalat ko, O butihing sinta, parang ang bulakiak kahalikan ko na.Kamay na mabait, may bulak sa lambot, may puyo sa gitna paglikom sa loob; magagandang kamay na parang may gamot, isang daang sugat nabura sa haplos.Parang mga ibong maputi’t mabait na nakakatulog sa tapat ng dibdib; ito’y bumubuka sa isa kong halik at sa aking pisngi ay napakatamis.Ang sabi sa k’wento, ang kamay ng birhen ay napababait ang kahit salarin;ako ay masama, nang ikaw’y giliwin, ay nagpakabait nang iyong haplusin.



















AWA SA PAG-IBIG
Jose de la Cruz


Oh! Kaawa-awang buhay ko sa ibaMula at sapol ay gumiliw-giliw na,Nguni’t magpangayon ang wakas ay di paNagkamit ng tungkol pangalang ginhawa.Ano’t ang ganti mong pagbayad sa akin,Ang ako’y umasa’t panasa-nasain,At inilagak mong sabing nahabilin,Sa langit ang awa saka ko na hintin!Ang awa ng langit at awa mo namanNagkakaisa na kaya kung so bagay?Banta ko’y hindi rin; sa awa mong tunay,Iba ang sa langit na maibibigay.Ano ang ganti mo sa taglay kong hirap,Sa langit na hintin ang magiging habag?Napalungi namang patad yaring palad,Sa ibang suminta’t gumiliw ng tapat.













KAHIT SAAN
José Corazón de Jesús
Kung sa mga daang nilalakaran mo,may puting bulaklak ang nagyukong damo na nang dumaan ka ay biglang tumungo tila nahihiyang tumunghay sa iyo. . .Irog, iya’y ako!Kung may isang ibong tuwing takipsilim,nilalapitan ka at titingin-tingin,kung sa iyong silid masok na magiliw at ika’y awitan sa gabing malalim. . .Ako iyan, Giliw!Kung tumingala ka sa gabing payapa at sa langit nama’y may ulilang tala na sinasabugan ikaw sa bintanang kanyang malungkot na sinag ng luhaIya’y ako, Mutya!Kung ikaw’y magising sa dapit-umaga, isang paruparo ang iyong nakita na sa masetas mong didiligin sana ang pakpak ay wasak at nanlalamig na. . .Iya’y ako, Sinta!Kung nagdarasal ka’t sa matang luhaan ng Kristo’y may isang luhang nakasungaw, kundi mo mapahid sa panghihinayang at nalulungkot ka sa kapighatian. . .Yao’y ako, Hirang!Ngunit kung ibig mong makita pa ako,akong totohanang nagmahal sa iyo; hindi kalayuan, ikaw ay tumungo sa lumang libinga’t doon, asahan mong. . .magkikita tayo!
Ang Kanyang Mga Mata
Clodualdo del MundoDalawang bituing kumikislap-kislap sa gitna ng dilim. . . Tambal ng aliw na sasayaw-sayaw sa tuwing ako’y naninimdim. . . Bukang-liwayway ng isang pagsintang walang maliw! Takipsilim ng isang pusong di magtataksil! ang kanyang mga mataher eyesdalawing bituintwo starskumikislap-kislap glittering / shiningsa gitna ng dilim in the middle of darkness







ANG MATAMPUHIN
Lope K. Santos
Damong makahiya na munting masanggi’ynangunguyumpis na’t buong nakikimi,matalsikan lamang hamog na konti’t halik ng amiha’y mabigla sa dampi mga kinaliskis na daho’y tutupi’t tila na totoong lanta na’t uns’yami.Mutyang balintataw ng buwang maningning sa salang mabiro ng masayang hangi’y pipikit na agad sa likod ng dilim, panakaw-nakaw na sa lupa’y titingin, sa tanaw ng ulap at ng panganorin.Malinaw na batis ng mahinhing bukal na napalalabo ng bahagyang ulan, kahit dahong tuyo na malaglag lamang ay nagdaramdam nang tila nasugatan; isang munting batong sa kanya’y magalaw ay dumaraing na at natitigilan.Matingkad na kulay ng mayuming sutlang kay-sarap damitin at napakagara,munting mapatakan ng hamog o luha, ay natulukot na’t agad namumutla; salang malibangan sa taguang sadya’ ypinamamahayan ng ipis at tanga.Kalapating puting may batik sa pakpak, munting makalaya’y malayo ang lipad;habang masagana sa sariling pugad, ay napakaamo at di lumalayas; nguni, pag sa palay ay minsang manalat, sa may-alagad man ay nagmamailap.Oh, Pusong tampuhin! Ang langit ng buhayay wala sa pusong laging mapagdamdam; hindi nagluluwat ang kapayapaang mamahay sa palad na hubad sa lumbay; lalo sa pag-irog, ang tampo’y di bagay kaning maya’t-maya at, nakamamatay!
DAHIL SA PAG-IBIG
Iñigo Ed. Regalado

KAHAPON...Sa tingin ko’y tila pawang kalumbayan ang inihahandog ng lahat ng bagay, pati ng mabangong mga bulaklakan ay putos ng luksa at pugad ng panglaw;akala ko tuloy itong Daigdigan ay isang mallit na libingan lamang. Mangyari, Kahaponang dulot mo’y lason.NGAYON...Sa mga mata ko ay pawang ligayaang inihahandog ng bawa’t makita, pati ng libingang malayo’t ulila wari’y halamanang pugad ng ginhawa; sa aking akala’y tila maliit paitong Daigdigan sa aking panata. Papaano, Ngayo’ynagwagi ang layon.BUKAS...Sino baga kaya ang makatatatap ng magiging guhit nitong ating palad? Ang buhay ng tao ay lunday sa dagat na inaamihan at hinahabagat; itong Daigdigan ay isang palanas na nabibinhian ng lungkot at galak. Bukas! Ang pag-asa’ymahirap mataya...




SA TABI NG DAGAT
Ildefonso Santos in 1897
Marahang-marahangmanaog ka, Irog, at kata’y lalakad, maglulunoy katangpayapang-payapa sa tabi ng dagat; di na kailangangsapnan pa ang paang binalat-sibuyas, ang daliring garingat sakong na wari’y kinuyom na rosas! Manunulay kata,habang maaga pa, sa isang pilapil na nalalataganng damong may luha ng mga bituin; patiyad na tayoay maghahabulang simbilis ng hangin, nguni’t walang ingay,hangganq sa sumapit sa tiping buhangin... Pagdating sa tubig,mapapaurong kang parang nanginigmi, gaganyakin katasa nangaroroong mga lamang-lati: doon ay may tahong,talaba’t halaang kabigha-bighani, hindi kaya natinmapuno ang buslo bago tumanghali? Pagdadapit-haponkata’y magbabalik sa pinanggalingan, sugatan ang paaat sunog ang balat sa sikat ng araw... Talagang ganoon:Sa dagat man, irog, ng kaligayahan, lahat, pati pusoay naaagnas ding marahang-marahan...

Salawikain





Ang taong nagigipit, sa patalim man ay kumakapit.Ang taong nagigipit ay napipilitan minsan na gumawa ng mapangahasna hakbang na maaaring maging dahilan upang lalu lamang siyang magipit. Halimbawa, ang taong may mabigat na pangangailangan sapera ay nagagawang mangutang ng patubuan, tulad ng 5-6, na nagiging dahilan upang siya ay mabaon sa utang at lalu pang maghirap.(A desperate person will do drastic things to get out of one's predicament.)




Kahit saang gubat, ay mayroong ahas.Saan man sa ating lipunan ay may mga taong traydor na gumagawang mga bagay na nakalalason o nakasisira sa samahan ng bawat isa.(In any community there are always some people who would do harm to others.)


















Kung ano ang itinanim, siya rin ang aanihin.Kung ano ang ginawa mo sa kapuwa ay kadalasang ganun din anggagawin sa iyo. Halimbawa, kung naging matulungin ka sa kapuwamo ay tutulungan ka rin nila.(You will harvest in kind what you planted.)




Kung ano ang puno, siya rin ang bunga.Ginagamit sa paghahambing ng anak sa kanyang mga magulang.Sapagkat ang mga magulang ang humuhubog sa pagkatao at pag-uugali ng anak, ang anak ang nagiging larawan ng pagkatao at pag-uugali ng kanyang mga magulang. Ang mabuti (o masamang) anak, aykaraniwang ibinubunga ng mabuti (o masamang) mga magulang.(A tree will only bear fruits of its own kind.)
























Kung hindi ukol, hindi bubukol.Ang suwerte sa buhay ay huwag asahang makakamtan kung hinditalagang nakalaan para sa iyo.(You will not get something if you do not deserve to have it.)





Kung may isinuksok, may dudukutin.Matutong magtipid upang sa oras nang pangangailangan ay may perang makukuha sa sariling ipon upang hindi na umasa sa tulong ng ibang tao.(He or she who saves will have something to spend in time of need.)
























Kung sino ang pumutak, siya ang nanganak.Kung minsan ay kung sino pa ang nangangatuwiran ay siya pala ang mali.At kung sino pa ang nagkakaila ay siya pala ang may gawa o may sala.(He or she who is on the defensive is usually the one guilty of an infraction.)




Magkulang ka na sa iyong magulang, huwang lang sa iyong biyenan.Kadalasang ipinapayo eto sa mga nagbabalak magpakasal at sa mgabagong mag-asawa upang mapabuti ang kanilang pagsasama. Ang mgamagulang kase ay higit na mapagtatakpan o mapapatawad ang mgapagkukulang ng sariling anak.(Parents would be more forgiving of the shortcomings of their own marriedchildren than their in-laws would be.)





















May tainga ang lupa, may pakpak ang balita.Mag-ingat sa mga sinasabi dahil maaaring marining iba nang hindi mo nalalaman dahil may mga taong tsismoso at mahilig magkalat o gumawa ng kuwento sa ibang tao.(Gossips spread quickly.)






Nasa tao ang gawa, nasa Diyos ang awa.Hindi sapat na tayo ay humingi ng awa sa Diyos, kailangan din natinang magsikap at gumawa upang matamo ang minimithing biyaya.(God helps those who help themselves.)

























Pagkahaba-haba man ng prusisyon, sa simbahan din ang tuloy.Sa tinagal-tagal man ng samahan ng isang magkasintahan, at sa kabila ng maaaring maging balakid sa kanilang pagmamahalan, sa bandang huli ay hahantong din sa kasalan ang kanilang samahan kung sila ay talagang nakalaan para sa isa't-isa.(We all ultimately face our own destiny no matter how long it takes.)






Pagmakitid ang kumot, magtiis kang mamaluktot.Tayo ay dapat mamuhay nang naaayon sa ating sariling kakayahan. Dapat magtipid at mamuhay ng payak kung eto lang ang kaya ng ating kabuhayan. Huwag nating tularan ang pamumuhay ng mga mas nakiririwasa sa atin.(Live within your means.)















Bugtong



Kung kelan pinatay, saka humaba ang buhay. Baboy ko sa pulo, balahibo'y pakoNang sumipot sa maliwanag, kulubot na ang balat.Isang butil ng palay, sakot ang buong buhay..Ako'y may kaibigan, kasama ko kahit saan. Sa araw ay bungbong, sa gabi ay dahon. Dumaan ang hari, nagkagatan ang mga pari.Munting hayop na pangahas, aaligid-aligid sa ningas.Tinaga ko ang puno, sa dulo nagdurugo. Abot na ng kamay, ipinaggawa pa sa tulay. Malaking supot ni Mang Jacob, kung sisidlan ay pataob. Maliit pa si kumare, malakas na kung humuni. Baka sa palupandan, ang unga ay nakakarating kahit saan. May bintana, walang bubungan may pinto, walang hagdanan. Heto na si Kaka, bubuka-bukaka. Isang prinsesa, nakaupo sa tasa.










Hindi pari, hindi hari, nagdadamit ng sari-sari.Dalawang batong itim, malayo ang nararating.Kay lapit-lapit na sa mata, hindi mo pa rin makita.Sa isang kalabit, may buhay na kapalit.Sa buhatan ay may silbi, sa igiban ay walang sinabi.Hindi tao, hindi hayop, kung uminom ay salup-salop. Isa ang pasukan, tatlo ang labasan. Buto't balat na malapad, kay galing kung lumipad.Lumuluha walang mata, lumalakad walang paa. Nagbibigay na, sinasakal pa. May puno walang bunga, may dahon walang sanga Hinila ko ang baging, sumigaw ang matsing.Yumuko man ang reyna, di malaglag ang koronaNakatalikod na ang prinsesa, ang mukha'y nakaharap pa